[recenzja książki] Wiktor Bielecki: Władca własnego umysłu

W czasach, gdy siła utożsamiana jest z efektywnością, a wytrwałość z nieustannym działaniem, Wiktor Bielecki proponuje czytelnikom coś radykalnie odmiennego – podróż w głąb własnego umysłu, w której bohaterem nie jest ten, kto pokonuje przeciwności siłą mięśni, lecz ten, kto potrafi się zatrzymać, uznać swoje ograniczenia i nauczyć się... odpuszczać.

"Władca własnego umysłu" to opowieść autobiograficzna, w której autor, doświadczając ekstremalnych prób wytrzymałości zarówno fizycznej, jak i psychicznej, zmusza siebie – a pośrednio i nas – do zadania najtrudniejszych pytań: Gdzie leży granica ludzkich możliwości? Czy ból to wróg, czy może przewodnik? Jak wiele jesteśmy w stanie wytrzymać, zanim zrozumiemy, że największa siła kryje się nie w oporze, lecz w akceptacji?

Bielecki nie opisuje swojej drogi z perspektywy triumfalnej narracji o pokonywaniu słabości. Zamiast tego konstruuje intymny i szczery dialog z samym sobą – pełen zwątpienia, niepewności, momentów rezygnacji. Nie gloryfikuje cierpienia, ale traktuje je jako integralny element procesu dochodzenia do wewnętrznej wolności.

Książka ma wyraźnie medytacyjny rytm. Bielecki, niczym narrator zen, przeprowadza nas przez kolejne etapy duchowego i cielesnego oczyszczenia. Momentami przypomina to dziennik człowieka przebywającego w klasztorze kontemplacyjnym: są tu opisy ciszy, odosobnienia, fizycznego zmęczenia, a także stany graniczne – psychiczna pustka, halucynacje spowodowane brakiem snu, a nawet poczucie bycia poza własnym ciałem.

Nie chodzi jednak tylko o przeżycie tych doznań, lecz o ich interpretację. Autor nieustannie analizuje, co znaczą jego doświadczenia. Zadaje pytania o istotę ludzkiego cierpienia – czy jest ono przypadkowe, czy może konieczne? Czy ciało i umysł są sojusznikami, czy przeciwnikami?

To podejście przypomina tradycje filozoficzne Dalekiego Wschodu, w których ból nie jest czymś, co należy za wszelką cenę wyeliminować, lecz zjawiskiem, które – przeżyte świadomie – może prowadzić do przebudzenia. W książce Bieleckiego pobrzmiewają echa buddyjskiego podejścia do cierpienia, ale też stoickiego ideału panowania nad sobą czy mindfulness– nie poprzez tłumienie emocji, lecz poprzez ich głębokie i świadome zrozumienie.

Najmocniejszy punkt książki kryje się w jej paradoksalnym przesłaniu: że prawdziwa siła nie polega na nieustannym przekraczaniu granic, lecz na umiejętności ich akceptacji. Bielecki opisuje momenty, w których rezygnuje – z treningu, z walki, z przymusu osiągania. I to właśnie wtedy następują jego najgłębsze przemiany.

Autor pokazuje, że odpuszczanie to nie słabość, ale akt odwagi. W świecie, który nagradza produktywność i ciągłe działanie, zrezygnowanie z walki wymaga ogromnej siły wewnętrznej. W ten sposób Bielecki redefiniuje pojęcie męskości, siły i sukcesu – jako wewnętrznego pokoju, a nie zewnętrznych osiągnięć.

Styl Bieleckiego jest jednocześnie oszczędny i intensywny – jakby każde słowo zostało przemyślane i przefiltrowane przez doświadczenie. Nie znajdziemy tu przesadnych metafor czy efektownych porównań – język jest klarowny, surowy, ascetyczny. Autor nie potrzebuje fajerwerków, bo siłą książki są emocje, które budzą się w czytelniku poprzez autentyczność przekazu.

Choć książka porusza tematykę ekstremalnych wyzwań, nie popada w sensacyjność. Wręcz przeciwnie – Bielecki prowadzi nas przez swoje doświadczenia z szacunkiem i pokorą, jakby nie chciał nas zadziwić, lecz raczej zaprosić do własnej refleksji.

"Władca własnego umysłu" to książka, która nie daje gotowych odpowiedzi. Zamiast tego skłania do zadawania pytań – o to, czym jest wolność, czym jest cierpienie, czym jest życie w zgodzie z sobą. To pozycja, którą czyta się powoli, z zatrzymaniem, niemal jak przewodnik duchowy.

To również książka terapeutyczna – nie w sensie poradnikowym, lecz głęboko egzystencjalnym. Pokazuje, że każdy z nas nosi w sobie potencjał do przemiany, że największe bitwy toczą się nie na arenach życia publicznego, lecz w ciszy własnych myśli.

Dla tych, którzy szukają w literaturze nie ucieczki, lecz konfrontacji. Dla osób zainteresowanych psychologią, duchowością, filozofią życia. Dla każdego, kto kiedykolwiek musiał się zmierzyć z własnym bólem – fizycznym lub emocjonalnym – i zastanawiał się, jak uczynić z niego nauczyciela, a nie wroga.

Recenzowała

Chcesz podzielić się ciekawym newsem lub zaproponować temat do rozmowy albo żebym przeczytała i zrecenzowała Twoją książkę? Skontaktuj się ze mną, pisząc maila na adres: sylwia.cegiela@gmail.com.

Dziękuję, że przeczytałaś/eś ten artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z kolejnymi nowościami wydawniczymi lub ciekawymi historiami, zapraszam do mojego serwisu ponownie!

Publikacja objęta jest prawem autorskim. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i rozpowszechnianie tylko i wyłącznie za zgodą Autorki niniejszego portalu.